İçimizdeki Tanrıya nasıl ulaşırız?

Sohbet sırasında şunu sordu:

S: Sence içimizdeki Tanrıya nasıl ulaşırız?

C: Bunun üzerine çok şey söylenebilir.. aslında ulaşmak değil de ne zaman, nasıl hissederiz desek belki daha doğru olabilir.. ilk aklıma gelen o doğayla bir olduğunda hissedilen titreşim hali.. söz yok.. yogada samadhi, aydınlanma denen hal, ya da nirvana.. artık düşünce, duygu bunlar yok, boşluk… titreşim halinde olmak gibi ve varlığının buram buram yayılması hali, genişleme hali, hafiflik hissi.. çok hafif.. yoga, meditasyon sırasında, sessizlik anlarında bunu zaman zaman deneyimliyorum müthiş bir his..💫 zihin olarak artık öyle bir nokta olabilir ki, yargı yok, kabul var.. büyük resmi görmek var.. olan herşeyin iyi kötü farketmez bir şeye hizmet ettiği bilincinde olma hali.. sevgi var ve kalbinden akan sevgiyi hissetme hali olabilir.. ve o içimizdeki Tanrı, o saf halimizse onun potansiyellerinin bilinçli olarak farkında olmak.. yaratıcı taraf, niyet gücü.. ve özellik olarak çocuklardaki hal gibi neşe, coşku, sevinç, heyecan, merak, oyun, keşif.. bu hislerdeysek o Tanrı tarafımızla temastayız..
bu arada, o öze olan yolculukta üstümüze sonradan giydiğimiz ne varsa onları farketmek ve bırakmak.. yaralarımızı şifalandırmak en başta.. bu da kendini her halinle olduğun gibi kabul edip sevmek, özşefkatten geçiyor… sanki bunu böyle bir cümlede yazınca çok basitmiş gibi geliyor kulağa ama kendimden biliyorum seanslarda aynı anı defalarca karşıma çıkıyor.. bu kadar çok şey yapıyorum seans, yoga, meditasyon vs. sonra bir şey oluyor bir bakıyorum yine tetikleniyorum, halletmemiş miydim ben bunu.. işte bunu da kabul edebilmek, şefkatle yaklaşabilmek kendine.. oldu bitti diye bir şey yok.. yol uzun..