İçimdeki ritm

Arkadaşımla sabah sadhanası (ruhsal pratik) yapıyorduk bir süredir… sabah altı otuzda zoomda buluşup sessiz oturuş, ardına 10-15 dakika sabah sayfaları çalışması… sonrasında bu pratiğin önüne kirtan kriya ekledik, dolayısıyla 6:20 ye çektik başlama saatini…

Bir süre devam ettim… arkadaşımı görmek çok güzel ancak günlerin de kısaldığı şu kış aylarında, akşam çocuklardan dolayı da geç yattığım için, alarmı kurup uyumanın beni strese soktuğunu ve gün içerisinde çok uykusuzluk çektiğimi farkettim… kendimi zorladığımı, sanki bu işin arkadaşıma söz vermişim, devam etmezsem ayıp olur meselesine döndüğünü farkettiğimde, dur dedim… biz bunları kendimizle bağ kurmak için yapıyoruz… birbirimiz için değil…

ve benim kendi içimdeki ritm, zaman ve kişilerden bağımsız, özgünce akmak istiyor…. farkediyorum yavaş yavaş dirence girdiğimi ve dirençte ola ola bir eyleme devam etmenin hayır getirmediğini defalarca deneyimledim… tamam, ben kendimi seçiyorum… kendi içsel otoritemi hatırladım.. arkadaşıma bir mesaj atıp durumu dile getirdim… bunda gücenecek bir şey yok…

Şu aralar zaten o eğitim, bu workshop, oraya git, buna katıl, yok o seminer, o kadar çok etkinliğe katıldım ki… içimdeki çocuk içerden bağırdı… duydum sesini, ‘yeter artık bi durrrr, istemiyorum hiçbirşey yapmak..’ ve isyanında o kadar haklıydı ki; benim çocuğum aynen şöyle hissediyordu… annesi tarafından elinden çekiştirilip hem yüzme, hem tenis, hem voleybol, hem gitar hem resim kursuna zorla götürülen çocuklar gibi…

Hep yap yap olmuyor… yapmanın etmenin ötesinde hissetmek, hissedebilmek daha önemli… biraz da durup öğrendiklerinin içerde demlenmesine, mayalanmasına izin verebilmek… hep ilerlemek fazla geliyor…işte artık o fazla geldiğini hissettiğim an duruyorum…

İçimdeki doğal ritmle akmayı seçtim… soruyorum kendime ne istiyorum diye… önce yazmak istiyorsam yazıyorum, bir şey yapmamaksa o da tamam, çok güzel… demek ki ruhumun ihtiyacı o… kalbimin rehberliğinde yaşayabilmek her daim niyetim…